Paula Adema

Paula vertelt openhartig hoe borstkanker haar leven op z’n kop zette

borstkanker logo

Begin 2018 kreeg Paula (53) te horen dat ze borstkanker had. Een jaar eerder was er bij het bevolkingsonderzoek nog niets aan de hand. Na de diagnose kwam ze terecht in een rollercoaster van onderzoeken, behandelingen en emoties. Nu, bijna een jaar later, zijn alle chemo’s achter de rug, is ze geopereerd en bestraald. Een hormoonkuur vormt de laatste fase. De prognose is goed en hopelijk wordt dat bevestigd als er over twee maanden een MRI-scan wordt gemaakt.

Wellicht is het nog te vroeg om de balans op te maken en vast te stellen wat de ziekte voor Paula heeft betekend. Wat de erfenis is van de achtbaan waar ze een jaar van haar leven in heeft gezeten. Wel is nu al duidelijk dat ze er veel van heeft geleerd en ze deelt die inzichten met ons.

Volg je eigen gevoel

“Vanaf het moment dat de buitenwereld wist dat ik borstkanker had, werd ik overladen met adviezen. Mensen die (vanaf de zijlijn) te maken hadden gehad met kanker, deelden hun ervaringen. Een nieuwe behandeling die ik moest proberen, een medicijn dat weinig bijwerkingen had. Een bepaalde arts die ik moest vermijden of een ziekenhuis dat echt het allerbeste was op het gebied van borstkanker. Allemaal heel lief en goed bedoeld. Maar ik werd er onzeker en onrustig van.”

“Het heeft even geduurd voordat ik naar mijn eigen gevoel kon luisteren in plaats van naar de raad van anderen. Je leven staat op de kop en er is weinig rust om te voelen wat voor jou goed is. Toch is dat wel wat je moet doen. Want hoe lief iedereen ook is, jij bent degene die de ziekte ondergaat, die het gevecht voert en de pijn voelt. Vertrouwen hebben in de keuzes die je maakt is dus erg belangrijk. Ik heb twee andere ziekenhuizen gebeld om te checken of het voorgestelde behandeltraject de juiste weg was. Toen ik die bevestiging kreeg, ben ik me daar op gaan focussen. Ik heb zo weinig mogelijk gelezen en gegoogeld en had en heb geloof in de medici waar ik mee te maken had. Natuurlijk was ik kritisch en bleef ik bij mezelf nagaan of ik achter alle behandelingen kon staan. Maar ik liet me niet meer afleiden door de mening van anderen.

Mensen om me heen

“Mijn vrienden en familie waren en zijn in het hele ziekteproces van onschatbare waarde. Hoewel mijn zelfstandigheid heel erg belangrijk voor me is en ik hulp vragen niet zo makkelijk vind, kon ik die hobbel toch nemen. Uiteindelijk kreeg iedereen op een heel natuurlijke manier een eigen inbreng. Of het nu ging om het aanwezig zijn bij de gesprekken met de oncoloog, even wat boodschappen doen of me ’s ochtends vroeg aan de telefoon ‘opdweilen’ omdat ik een klotenacht had gehad, er was altijd wel iemand beschikbaar. En als ik een keer moeite had om hulp te accepteren werden ze ook gewoon boos. Zo van, ‘Wat had ik nou gezegd, je mag me altijd bellen!'”

“Ik denk dat het van belang was dat ik anderen toe kon laten. Openheid geeft verbinding en ik kon echt niet zonder vrienden. Ik heb geen gezin en op dit moment ook geen relatie. Dan ben je wel heel alleen als je je niet openstelt voor je omgeving. Mijn vriendschappen zijn enorm verdiept. We hebben nu andere gesprekken, met meer inhoud. De dankbaarheid daarvoor heb ik ook uitgesproken. Zo vanzelfsprekend is het niet dat iedereen er voor je is. Vriendinnen vertelden me vervolgens dat ze het zo fijn vonden dat ik hen toeliet en mijn gevoelens met hen deelde. Het gaf hen de kans om iets voor mij te betekenen. Want mijn ziekte had net zo goed een enorme impact op hen. Ook zij voelden de paniek en het verdriet.”

“In het afgelopen jaar heb ik meer dan ooit beseft hoe belangrijk mijn ouders voor me zijn en hoe moeilijk het was om hen verdriet te doen. Toen ik hoorde dat ik borstkanker had, was het eerste dat door me heen ging: hoe moet ik dit aan mijn ouders vertellen? Ik wilde hen in bescherming nemen en weghouden van mijn verdriet. Op mijn leeftijd kom je steeds meer in een situatie waarin jij voor je ouders gaat zorgen en niet andersom. Het deed pijn om hen te confronteren met al die heftige dingen die ik moest ondergaan. Maar je ouders er buiten houden, dat gaat natuurlijk niet. Ze zijn veel bij me geweest en hebben me op hele kwetsbare momenten gezien. Je verlegt daarin je grenzen. Onze band is door mijn ziekte steviger geworden en de relatie gelijkwaardiger.”

Alles is anders

“Wat op dit moment de allergrootste impact op me heeft, is het besef dat alles anders is geworden. Op de dag dat ik de diagnose borstkanker te horen kreeg, is er diep van binnen iets kapot gegaan. Iets dat veel tijd nodig heeft om te helen. De onbezorgdheid is weg zodra je min of meer oog in oog staat met de dood. Niets is meer vanzelfsprekend, je kunt niet meer onbevangen zijn. Het leven wordt nooit meer zoals het was. Ík word nooit meer zoals ik was. Op dit moment zit ik in de fase dat ik mijn ‘oude ik’ mis.”

“Ik had gedacht dat ik een enorme blijdschap en opluchting zou voelen als ik te horen zou krijgen dat er geen uitzaaiingen waren en dat het weghalen van de tumor gelukt was. Dat was het eerste moment in al die maanden dat er weer iets te vieren viel. Natuurlijk was ik blij, maar er lag een sluier over dat gevoel. Want niets kon goedmaken wat al stuk was. Ik had kanker gekregen, iets waarvan je denkt dat het jou niet overkomt. Nou, wel dus. Uitbundig genieten lukt even niet meer. Ik zit natuurlijk nog midden in een rouwproces. Maar nu voelt het alsof dat gat in mijn ziel veel tijd nodig heeft om te helen, hoe positief ik verder ook in het leven sta.”

Jezelf opnieuw ontdekken

Paula blond“Omdat alles anders is dan een jaar geleden, weet ik niet meer zo goed wie ik ben. Ik moet mijn nieuwe ik nog gaan ontdekken. Dat begint al met de fysieke veranderingen. Door de chemo viel mijn haar uit, inclusief wimpers en wenkbrauwen, maar ook mijn nagels. Dat gif heeft de slechte cellen kapot gemaakt, maar ook gezonde. Ik ben als het ware een vernieuwde versie van mezelf, met ander haar en een ander lijf. Daar komen de veranderingen in mijn persoonlijkheid nog bij. Door de diagnose kanker kom je met beide benen op de grond te staan en besef je wat belangrijk en waardevol is in het leven. Ik maak me niet meer druk om kleine dingen. Mijn gezondheid is het allerbelangrijkste. En ik wil dat mijn leven vanaf nu waardevol is. Als je zo dicht bij de dood komt, worden bewuste keuzes belangrijk. Wat wil ik, wat voel ik, wat past bij mij? Daar ligt nog een hele zoektocht. Terug naar mijn oude ik gaat niet meer. Het is nu zaak mijn nieuwe ik te vinden en ik heb er vertrouwen in dat dat gaat lukken.”

 Leven na de borstkanker

“Als je begint aan alle behandelingen, werk je toe naar het punt dat alles achter de rug is en je met positieve berichten je leven weer op kunt pakken. Tot die tijd leef je van dag tot dag. Je wordt daarbij intensief begeleid, er ligt een heel duidelijk behandelplan. De gesprekken met de oncoloog en verpleegkundigen zijn vaste ijkpunten. Toen de chemotherapie en de operatie achter de rug waren en de bestralingen begonnen, viel ik in een gat. Ik had goede uitslagen en mijn angst was weg. Maar hoe dan verder? Hoe raar het ook klinkt, ik had heel graag nog wat langer in die rijdende trein gezeten. Mijn ervaringen met de mammapoli zijn erg goed, ik kon er mijn verhaal kwijt en voelde steun. Na acht maanden begeleiding stond ik ineens buiten met het besef, ik heb kanker gehad. En wat nu? Hoe pak ik de draad weer op? Dat was behoorlijk eenzaam en de psychische klap kwam keihard binnen.”

“Als ik in de spiegel kijk, zie ik een vrouw, die ik niet wil zijn. Ik mis mijn ‘wapperhaar’, dat staat voor mijn oude ik. En hoewel iedereen zegt dat mijn nieuwe grijze kapsel zo leuk staat, kan ik nog niet naar mezelf kijken zonder de kanker te zien. Ik heb veel oedeem-klachten en moet fysiek van ver komen. Op deze fase was ik totaal niet voorbereid en ik moet echt de tijd nemen om alles te verwerken en op een rijtje te zetten. Rustig aan, niet te snel willen, zodat mijn lichaam en geest kunnen helen. Dat heb ik kort geleden besproken op de mammapoli en ik krijg hierbij ondersteuning. Net als bij je naasten moet je dus ook in het ziekenhuis gewoon aangeven wat je nodig hebt.”

“Ik ga weer voor nieuwe kansen en hopelijk kan ik de positieve dingen die voortgekomen zijn uit mijn ziekte gebruiken om er een waardevolle toekomst van te maken. Wat ik nog graag mee wil geven aan de omgeving van iemand met kanker is dit. Probeer echt te luisteren naar wat de ander nodig heeft en ga vooral niet invullen. Je zit in deze situatie niet te wachten op discussies of het verdedigen van je keuzes. Wanneer je zelf geen kanker hebt of hebt gehad, kun je echt niet voelen of weten wat de ander voelt en moet ondergaan. Ik dacht ook dat ik me dat wel voor kon stellen, maar nu ik de ziekte zelf heb, ervaar ik een eenzaamheid die met niets te vergelijken is en waar je alleen doorheen moet. Maar de strijd tegen kanker wordt wel draaglijker door een warm bad van mensen om je heen die om je geven. En die er gewoon, zonder oordeel, voor je zijn!”

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top