Jeanette is op weg naar Mexico

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als Digitale Nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde.

Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week kon je lezen hoe ze een visum kreeg voor Mexico. Vandaag haar vierde bijdrage!

Op weg naar Mexico

Het was een vroege start vanmorgen, of was het gisteren? Ik ben een beetje de kluts kwijt qua tijd, ik vlieg met de tijd mee en het blijft maar 1 uur in de middag. Dat is zo raar. Ik realiseer me ook dat ik in een maand tijd de halve wereld ben overgevlogen. Van Cebu in de Filipijnen, via Rome, met de trein door Italië, naar Nederland en van Amsterdam via Cuba naar Mexico.

Over een paar uur komen we aan. De cabine verlichting doet trucjes met mijn dag en nacht gevoel. Ik heb echt het gevoel dat ik wil slapen, de laptop tijd zegt me dat het acht uur in de avond is. Ik ben sinds zes uur ’s ochtends in de weer, na een rusteloze nacht.

Om mij heen kletsen mensen, ergens huilt een kind, al uren en ik begin zo langzamerhand voorstander te worden van speciale vluchten voor mensen met kinderen. Op de vorige vlucht zat er gelukkig ver weg in het vliegtuig ook een kind wat maar bleef huilen. Deze zit net even te dichtbij.

Naast mij zit mijn zoon, we reizen een stuk samen. Ergens in Mexico splitsen we op, we zijn er nog niet over uit waar dat is. Wie het eerst een leuke plek heeft gevonden?

Net als in de Filipijnen, daar woonde mijn zoon op een heel ander eiland dan ik. Als ik bij hem op bezoek ging was ik uren onderweg en vaak bleef ik een nachtje slapen. Even naar de grote stad. Hij kwam zelden bij mij op bezoek, want hij heeft een voorkeur voor steden boven het platteland. We kunnen het goed vinden samen, maar onze smaken en woonwensen verschillen enorm.

Invullen maar en alles in het Spaans

Uit de gesprekken om mij heen maak ik op dat de meeste mensen er in Cuba uitgaan. Ik ga daarna nog een uur vliegen verder, naar Cancún. Volgens de stewardess hoef ik het visum formulier niet in te vullen, omdat ik al een visum heb gekregen bij de Ambassade van Mexico in Den Haag. Een zogenaamde temporary resident visa, dat betekent zoiets als een tijdelijke verblijfsvergunning. Binnen 1 maand na aankomst moet ik dit visum omzetten in een bewonerskaart.

Had die stewardess het even fout, na dik 45 minuten in de rij te hebben gestaan is de immigratie medewerker even uit haar routine, stempel, stempel, stempel ….oh een ander visum. Ik moet wel het visum formulier invullen, maar ze verzekerd mij dat ik niet terug hoef in de inmiddels nog langere rij. Ik mag gelijk weer naar haar loket als ik het ingevuld heb. Dit, en dit invullen en niks bij de terugreis invullen, wijst ze aan. Alles in het Spaans. Daar was ik al voor gewaarschuwd dat in Mexico weinig tot geen Engels gesproken wordt en dat alles in het Spaans gaat. En mijn Spaans is geen Mexicaans Spaans, en vreselijk roestig, dus ik worstel met woorden en begrijp de helft niet.

Alweer in de rij

Achter me begint de rij te morren, mijn visum duurt heel lang. Er moet van alles ingevuld worden. Niks stempel, stempel. Ik ben moe, het is in Mexico negen uur in de avond en in Nederland acht uur later. Ik ben dus al heel lang op. Als ik eindelijk de stempels heb en de uitleg hoe ik via Immigratie in Cancún deze visum verder moet laten behandelen mag ik mijn bagage van de band gaan halen.

De volgende rij verwelkomt me. Ook dat formulier heb ik in het vliegtuig niet gekregen, dus ik vul het staande in, geen geld mee, geen eten, niets om aan te geven. Ik schuifel naar voren. Eenmaal bij de medewerker moet ik op een rode knop drukken, hij grist het papier uit mijn handen en gebaart dat ik door moet lopen. De mensen voor me moeten alle koffers uitpakken, heb ik even mazzel. Ook al reis ik maar met 1 rugtasje en een 60 liter koffer, toch lijkt het me lastig om alles open te moeten maken.

Taxichauffeur in de war

De taxi staat te wachten, keurig zoals afgesproken. Hij rijdt alleen in zijn haast om zijn lange dag te beëindigen naar de verkeerde kant van de stad. De chauffeur is een beetje beroepsblind vrees ik: toerist, dus hotelzone. Maar ik zit niet in de hotelzone, ik heb een huis gehuurd in een buitenwijk. Hij is boos, op de centrale die hem verkeerde informatie heeft gegeven. Señora, kijk maar…..maar er staat precies wat ik opgegeven heb, hij heeft het verkeerd geïnterpreteerd. Nu duurt de rit zeker een uur langer. Ik geef me over aan de gebeurtenissen en leun achterover. Mijn ogen vallen bijna dicht. Cancún ziet er in het avondlicht prachtig uit, zelfs de stad buiten de hotelzone. Maar ik wil maar twee dingen: douchen en slapen!

De volgende ochtend word ik wakker bij het geluid van papegaaien en begroet de zon me. Met thee zit ik op het terras bij het zwembad. Nieuwe dag, nieuw land, weer opnieuw beginnen. Immigratiedienst vandaag. En boodschappen doen. Maar eerst de papieren in orde maken, bergen kopieën moet ik ergens laten maken en allerlei documenten printen. En dan in de rij.

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top